Zagroda ze zwierzętami to prawdziwy hit naszej oferty. Dzieciaki uwielbiają Juliana i jego rodzinkę. Lemury to nie jedyni mieszkańcy naszej górecznikowej zagrody. Podczas lekcji dzieci karmią kozy, poznają zasady bezpiecznego zachowania się. Uczą się, jakie zwierzęta żyją na wiejskim podwórku oraz rozpoznają inne gatunki hodowlane. Na przykładzie dojenia sztucznej krowy dzieci zdobywają umiejętność pozyskiwania produktów odzwierzęcych.
Na Góreczniku zwierzęta są od zawsze. Co roku przybywa gatunków, bo mamy ambicję być dużą zagrodą, w której prezentowane są różne gatunki z całego świata. Codziennie nad bezpieczeństwem i higieną w zagrodach pracują dwie osoby.
Zagrody ze zwierzętami są otwarte codziennie w godzinach funkcjonowania Karczmy Górecznik.
Poza sezonem (wrzesień - maj) za wstęp płaci się w kasie Karczmy.
W sezonie opłatę za wejście do Parku Przygód uiszczamy w kasie Parku.
Jak zwyczajny (Bos grunniens) - duży ssak z rodziny wołowatych (Bovidae), rzędu parzystokopytnych. Występuje w Tybecie, Indiach i Chinach, gdzie żyje zarówno w stanie dzikim, jak i udomowionym. Udomowione jaki są zwierzętami jucznymi, poza tym dają mleko i wełnę. Są przeżuwaczami, żyją samotnie lub w niewielkich stadach, w stanie dzikim na wysokościach od 4 do 6 tys. m n.p.m. Stada zazwyczaj składają się z samic z młodymi. Samce dołączają do nich w okresie rui. Stare samce żyją oddzielnie. Samice opiekują się potomstwem przez rok. Potomstwo pełną dorosłość osiąga po 6-8 latach. Zwierzęta mogą dożyć kilkudziesięciu lat. Znoszą niekorzystne warunki otoczenia, takie jak: niedobór paszy na wysoczyznach górskich, niedostatek tlenu i niskie temperatury – średnia wynosi tam ok. 0 °C, zimą temperatury spadają niekiedy nawet do –50 °C. Szacuje się, że światowa populacja jaków liczy około 15 000 osobników (1995), z czego w Tybetańskim Regionie Autonomicznym żyje około 8000-8500 dzikich jaków. Udomowione jaki pełnią rozmaite role, służąc rolnikom jako zwierzę pociągowe, nomadycznym hodowcom jako zwierzę juczne, a przede wszystkim jako główne źródło pożywienia (mięso, mleko, krew), a także dostarczając sierści do tkania materiału na namioty. W surowym środowisku, gdzie hoduje się jaki, zwierzę to jest zazwyczaj głównym „środkiem” utrzymania się przy życiu dla ludzi. Mięso jada się świeże, zazwyczaj gotowane (nie pieczone lub smażone – smród takiej obróbki ma być obraźliwy dla bogów, a mięso w ten sposób przygotowane uznawane jest za nieczyste). Niezużyte mięso jest najczęściej krojone na cienkie paski i suszone na wietrze i słońcu. Mieszkańcy Tybetu cenią mleko jaka wyżej od pochodzącego od mieszańców i zwykłych krów, uważając je za smaczniejsze, pożywniejsze i zdrowsze.
Wielbłąd dwugarbny (Camelus) - fizycznie przystosowany to życia w trudnych warunkach atmosferycznych: suchym i gorącym klimacie. W wielu krajach wykorzystywany jako zwierzę użytkowe, służące człowiekowi w pracy - głównie w transporcie ładunków. Na swoim grzbiecie potrafi bowiem przenieść około pół tony. W stanie dzikim występuje jedynie w Azji Środkowej, a także w Afryce. Wielbłąd prowadzi dzienny tryb życia. Nocą śpi pod gołym niebem, a w ciągu dnia poszukuje jedzenia. Zwierzę ma niezwykłą zdolność przetrwania długiego okresu (nawet miesięcy) bez wody. Kiedy pije, może wypić jednorazowo nawet do 120 litrów wody. Jest roślinożerny. Dziko żyjące osobniki zjadają m.in. tamaryszek, dziki czosnek, halofity. W garbach gromadzone są zapasy substancji odżywczych w postaci tłuszczu, który może zostać powtórnie przekształcony w energię i wodę metaboliczną, niezbędną do życia w trudnych warunkach pustynnych. Ciąża trwa od 12 do 14 miesięcy. Rodzi się zwykle 1 młode, które pije mleko matki przez cały rok. Dojrzałość płciową osiąga po 3 roku życia. Długość życia wynosi 30 – 50 lat. Aby utrzymać wilgoć w ciele, wielbłąd niewiele się poci, a także ma bardzo skoncentrowany mocz. Dobrze znosi duże wahania temperatury. Specyficzny sposób poruszania się wielbłąda nazywany jest inochodem – nogi z jednej strony ciała przemieszczają się jednocześnie.
Świnia mangalica - węgierska świnia pastwiskowa, rasa wyhodowana u naszych południowych bratanków w XIX wieku. Ma grube, kędzierzawe futro o białym, rudawym oraz czarnym namaszczeniu. O tych sympatycznych zwierzakach mówi się często „wełniste świnki”. Choć osiągają spore rozmiary, to ich głowa pozostaje stosunkowo niewielka, a uszy opadają do przodu. Należą do mało wybrednych zwierząt: zjedzą zarówno zieleninę, warzywa, ale także resztki z gospodarstwa domowego. Cały rok mogą spędzić na pastwisku. W zimie szukają schronienia w słomie pod niewielkim zadaszeniem. Mięso mangalicy jest delikatne, bardzo szlachetne, niezbyt ciężkie i uznawane za perłę wśród mięs wieprzowych. Ma specyficzny krwisty, ciemny kolor oraz dużą zawartość słoniny. Mięso tych świń jest smaczniejsze i zdrowsze od chowu tradycyjnego. Jest bardziej soczyste i chociaż zawiera więcej tłuszczu, to ten tłuszcz jest zdecydowanie zdrowszy, zawiera więcej nienasyconych kwasów tłuszczowych Omega 3 i składem jest bardziej zbliżony do tłuszczy roślinnych. Na Węgrzech mięso i przetwory z Mangalicy są delikatesem i synonimem żywności ekologicznej wysokiej jakości. To "jadalne" dziedzictwo narodowe Węgier.
Lama - średniej wielkości ssak kopytny z rodziny wielbłądowatych zamieszkujący Amerykę Południową. Występuje zarówno w stanie dzikim, jak i udomowionym. Ceni się ją przede wszystkim za wełnę, mleko i skórę. Wełna tego zwierzęcia jest bardzo miękka i nie zawiera lanoliny. Lama wykorzystywana jest także jako zwierzę juczne. Ma duże oczy osłonięte długimi rzęsami na górnej powiece. Jest przystosowane do życia w górach i na terenach pustynnych. Wyróżnia się specyficznym zachowaniem obronnym: pluje na przeciwnika śliną zmieszaną z treścią pokarmową i sokiem żołądkowym. Lama jest bardzo towarzyskim zwierzęciem i żyje z innymi w stadzie. Może nauczyć się prostych zadań po kilku powtórzeniach. Przeciętnie lama żyje od 15 do 25 lat, a niektóre osobniki przeżywają 30 lat lub więcej. Nie jest przeżuwaczem, pseudo-przeżuwaczem ani zmodyfikowanym przeżuwaczem. Ma złożony żołądek z kilkoma przedziałami, które pozwalają jej spożywać pokarmy o niższej jakości i wysokiej zawartości celulozy. Komory żołądka umożliwiają fermentację twardych produktów spożywczych, a następnie regurgitację i ponowne przeżuwanie. Przeżuwacze mają cztery przedziały (krowy, owce, kozy), podczas gdy lama ma tylko trzy przedziały żołądkowe: żwacz, omasum i trawieńce. Ponadto lama (i inne wielbłądowate) ma wyjątkowo długie i złożone jelito grube (okrężnicę). Rola jelita grubego w trawieniu polega na ponownym wchłanianiu wody, witamin i elektrolitów z odpadów żywnościowych, które przez nie przechodzą. Długość okrężnicy lamy pozwala jej przetrwać na znacznie mniejszej ilości wody niż inne zwierzęta. Jest to duża zaleta w suchych klimatach, w których żyje. Okres ciąży lamy wynosi 11,5 miesiąca (350 dni). Tama (lama żeńska) nie liże swoich dzieci, ponieważ ma przymocowany język, który nie wychodzi poza usta więcej niż pół cala (1,3 cm).
Owca kameruńska – pochodzi z zachodniej Afryki, głównie z Kamerunu i z Wybrzeża Kości Słoniowej. Jest niewysoka, mało wymagająca, wytrzymała i płodna. Tułów jest niski, żebra okrągłe, fundament drobny i suchy. Nie wymaga strzyżenia, bo jest to owca szerstna, bez runa. Ma krótki ogon i twarde racice. Należy do grupy owiec karłowatych. Dorosła samica waży 25-30 kg, a tryki osiągają wagę do 40 kg. W kłębie dorasta do 55-60 cm. Obwód klatki piersiowej wynosi 81-86 cm. Samice i samce mają umaszczenie brązowe podpalane lub czarne. Spotykane są również osobniki z białymi plamami na sierści. Samiec posiada grube, średniej długości, czarne rogi i silnie owłosioną klatkę piersiową i szyję tzw. „grzywę”. Owce kameruńskie są mało wymagające i łatwe w utrzymaniu. Wymagają ochrony przed deszczem, dobrego siana, stałego dostępu do wody i lizawki. Nadają się do hodowli ekstensywnej, bo ilość ich mleka i przyrost mięsa jest mniejsza niż u ras w hodowli intensywnej. Często używane są do wypasania na nieużytkach. Lubią urozmaicenie swojego pokarmu w postaci gałęzi świerka, dębu czy wierzby. Nie potrzebują paszy wysokoenergetycznej. Mimo że jest to rasa mało wymagająca, należy zadbać o podstawową opiekę zdrowia. Do tego się zalicza regularną kontrolę racic oraz zębów. Nieuniknione też jest stosowne odrobaczenie przeciw nicieniom i tasiemcom oraz konsultacja lekarza weterynarii w przypadku choroby. Owce szerstne są utrzymywane ze względu na produkcję dobrych gatunkowo skór oraz smacznego mięsa. Tusza pochodząca od tej rasy charakteryzuje się niskim poziomem otłuszczenia. Mięso owiec kameruńskich ze względu na inny skład kwasów tłuszczowych niż mięso od owiec wełnistych ma lepszy smak. Niewyczuwalna jest woń tłuszczopotu. Obecnie w hodowli owiec typu mięsnego odchodzi się od pracochłonnych zabiegów strzyży. Bardzo korzystnym rozwiązaniem jest krzyżowanie ras mięsnych z owcami kameruńskimi, które przekazują potomstwu cechy szerstne. Trwają badania nad wykorzystaniem owiec kameruńskich w krzyżowaniach międzyrasowych poprawiających skład kwasów tłuszczowych w mięsie. Potomstwo pochodzące od krzyżówek z owcami szerstnymi jest odporniejsze na pasożyty zewnętrzne. Coraz częściej w hodowli owiec powraca się do ras pierwotnych, mało wrażliwych na choroby, łatwo adaptujących się do nowych warunków środowiska.
Bernikla kanadyjska (Branta canadensis) - gatunek łatwo przyzwyczajający się do człowieka. Głowa i szyja czarne, na policzkach rozległe białe plamy. Wierzch ciała brunatny z jaśniejszymi pręgami., Spód ciała włącznie z piersią jasnobrązowe.
Gatunek północnoamerykański, wprowadzony sztucznie do Europy, występujący licznie na Wyspach Brytyjskich i w Skandynawii. Spotykany w całym kraju, częściej na północy. Na Żuławach wykształciło się ostatnio stałe zimowisko liczące kilkaset ptaków. Przebywa zwykle w stadach innych gęsi żerujących na otwartych polach lub odpoczywających na różnego typu akwenach. Zwykle można ją zauważyć przeglądając stada innych gęsi. Czasem można spotkać osobniki mało płochliwe, nawet w miastach. W 2021 roku na świat w naszym Parku przyszło 6 młodych bernikli, przeżyło 5.
Gęś garbonosa (Anser cygnoides)
Gęś garbonosa, nazywana niekiedy łabędzionosą, jest jedną z najładniejszych odmian gęsi hodowanych w Polsce. Spośród innych ras wyróżnia ją – oprócz atrakcyjnego ubarwienia i ozdobnej narośli na dziobie – niskie otłuszczenie i stosunkowo wysoka nieśność oraz duży procent wylęgowości, dlatego jej popularność w naszym kraju stale rośnie. Gęś łabędzionosa (Anser cygnoides) wywodzi się od gęsi suchonosej, która została udomowiona w Chinach w X w. Stamtąd trafiła do Rosji, a później do Polski. W stanie dzikim zamieszkuje Azję, gdzie prowadzi osiadły tryb życia. Najczęściej można spotkać ją w pobliżu rzek i jezior, choć gniazduje również w głębi lądu i w górach.
Bażant srebrzysty (Lophura nycthemera)
Naturalnym środowiskiem występowania bażanta srebrzystego jest południowo-wschodnia Azja, Chiny, Wietnam, Birma i Tajlandia. Bażanta Srebrzystego zalicza się do licznej grupy kiśćców srebrzystych, w której można wyróżnić 15 podgatunków. Bażanty srebrzyste bardzo dobrze zaadoptowały się w hobbystycznych hodowlach ptaków ozdobnych i ogrodach zoologicznych. Niestety trudno ocenić ich pochodzenie, ponieważ przez lata różne podgatunki poddawano krzyżowaniu i w teraźniejszej polskiej hodowli rasowe osobniki występują niezwykle rzadko. Historia tego gatunku sięga czasów starożytnych, można je spotkać w chińskiej literaturze i sztuce. Wymieniano je jako święte ptaki, którym należy się oddawanie czci. W europejskiej literaturze można znaleźć o nich wzmianki już z początku XIX wieku.
Indyk zwyczajny (Meleagris gallopavo) - jest największym ptakiem domowym. Zalicza się go, podobnie jak kury, perlice
i przepiórki, do drobiu grzebiącego. Pierwotnie zamieszkiwały Amerykę Północną. Do Europy po raz pierwszy zostały sprowadzone w XV wieku, a do Polski niecałe 200 lat później. Na kontynencie amerykańskim, do tej pory indyki są niezwykle popularne, a pieczony w całości indyk stanowi obowiązkowe danie na Święto Dziękczynienia. Obecnie w Polsce utrzymywane są głównie linie średnio ciężkie i ciężkie. Co istotne, istnieje wyraźny podział pomiędzy utrzymywaniem samic i samców. Indyczki uzyskują dojrzałość ubojową w wieku 12 tygodni, ale w większości przypadków są one utrzymywane dłużej – do 16 tygodnia życia. Z kolei chów indorów można prowadzić dłużej – do 20, a nawet do 24 tygodnia życia. Masa ciała indyczek w trakcie uboju wynosi ok. 9 kg, natomiast indorów od 16 do 20 kg. Mięso indyka słynie ze swoich walorów zdrowotnych – polecane jest przy alergiach i dietach niskokalorycznych. Ze względu na niską zawartość tłuszczu, a dużą białka, jest łatwo przyswajalne i lekkostrawne. W porównaniu z wieprzowiną czy wołowiną, odznacza się lepszymi właściwościami smakowo-zapachowymi i dietetycznymi.
Kury domowa (Gallus gallus domesticus) - o gatunek o dużym znaczeniu gospodarczym – hodowany dla mięsa oraz jaj (rocznie ponad 50 mld), są także hodowane jako ptaki ozdobne i zwierzęta domowe. Kura domowa to ptak hodowlany, reprezentowany przez wiele ras różniących się wyglądem, masą, barwą upierzenia, grzebieniem, opierzeniem skoków. Głowa jest stosunkowo mała. Na głowie znajdują się przydatki głowowe: grzebień (znajdujący się na czole), korale (umiejscowione pod gardłem) oraz narośla. Posiada mocny dziób, zakrzywiony ku dołowi. Tułów krępy. Skrzydła małe. Nogi silne, długie, wyposażone są w mocne pazury. Dymorfizm płciowy jest wyraźny. Samce są większe, posiadają większe grzebienie oraz intensywniejsze ubarwienie upierzenia.
Bażant zwyczajny (Phasianus colchicus) - długość ciała: 53-90 cm. Ptak wielkości kury o silnym dymorfizmie płciowym. Samiec jest bardzo ozdobny mając zielono połyskującą głowę, białą obrożę na szyi i rdzawo ubarwienie w łuskowany wzór. Ozdobą samca jest długi, pręgowany ogon, a na wiosną także czerwone płatki skórne po bokach głowy. Samica jest jasnobrązowa w ciemne plamy ze znacznie krótszym ogonem. Bażant jest elementem obcym w naszej awifaunie wprowadzonym w XVI wieku. Populacja jego jest ciągle podtrzymywana przez ptaki wsiedlane w celach łowieckich.
Łabędź niemy (Cygnus olor) - Długość ciała: 145-160 cm. Powszechnie znany, duży, biały ptak wodny z czerwonym dziobem i czarną naroślą nad nim. Młode przez pierwszy rok życia są brązowe, stopniowo bielejąc. Samiec osiąga ciężar do 11 kg będąc jednym najcięższych ptaków latających. Para łabędzi łączy się ze sobą na całe życie. Samiec bywa agresywny broniąc gniazda przed intruzami lub demonstrując swą siłę w imponującej postawie z uniesionymi niczym żagle skrzydłami. Bytuje przede wszystkim w akwenach o różnej wielkości i charakterze: jeziora, stawy hodowlane, starorzecza, glinianki, torfianki, zbiorniki wiejskie i miejskie.
Surykatka (Suricata suricatta) - drapieżny ssak z rodziny mangustowatych występujący w Afryce pod nazwą meerkat, co w tłumaczeniu z niderlandzkiego znaczy kot jeziorowy. Długość ciała samca wynosi ok. 30 centymetrów, podobnie samic, choć te mają zazwyczaj krótsze ogony. Ciężar ciała nie przekracza zazwyczaj 750 gramów. Surykatki prowadzą dzienny tryb życia. Żyją w stadach, które zajmują określone terytorium. Na otwartym terenie surykatki kopią nory. Podczas zagrożenia ze strony drapieżnika potrafią skutecznie informować się pomiędzy członkami stada. Starsze osobniki tworzą młodym tzw. szkoły łowieckie, podczas których uczą potomstwo jak obchodzić się ze zdobyczą. Mają podwyższoną odporność na jad niektórych gatunków węży i skorpionów. Jedzą owady i bezkręgowce, ale także gady, ptaki czy małe ssaki.
Mara patagońska (Dolichotis patagonum) - gryzoń z rodziny kawiowatych, który mierzy do 45 cm i waży do 11 kg. Występuje na południowoamerykańskich stepach i ma długie, zakończone kopytkowatymi pazurami nogi. Charakterystyczne uszy zwierzęcia są wysokie, a także spiczaste. Porusza się podobnie jak np. konie, czyli inochodem - specyficznym rodzajem chodu, który polega na jednoczesnym poruszaniu się nóg tej samej strony ciała. Żywi się roślinami, nasionami oraz nawet kaktusami. Dożywa 15 lat. Ciąża trwa 3 miesiące, a młode potrafią się poruszać samodzielnie już po kilku godzinach. Łączy się w pary na całe życie.
Lemur (Lemur catta) - gatunek ssaka z rodziny lemurowatych występujący na Madagaskarze. Charakterystyczną cechą gatunki jest długi ogon, który osiąga nawet 40 cm długości z 13 do 15 białymi i czarnymi obrączkami. Miejsce bytowania: południowo-zachodnia część wyspy Madagaskar definiuje sposób jego życia: przesiaduje zazwyczaj na otwartych, suchych i skalnych terenach. Żyje w grupach złożonych z 5 do nawet 20 osobników, które są rodzinami. Przed drapieżnikami chroni się w jaskiniach. Je owoce, ale także liście i nasiona. Czasem do pyszczka wpadnie mu także owad. Lemury to zwierzęta, które są aktywne w dzień. W środowisku naturalnym aż połowa młodych ginie przed osiągnięciem roku życia. Najstarszy lemur żyjący w niewoli miał 25 lat. Te zwierzęta są maskotkami wielu ogrodów zoologicznych, a skutecznie wypromował je słynny film animowany „Madagaskar”, a także serialowe kontynuacje serii „Pingwiny z Madagaskaru” oraz „Niech żyje król Julian”. We wszystkich odcinkach występuje słynny Król Julian XIII.
Paw biały - to prawdziwa gwiazda Parku Przygód i Edukacji Górecznik. Paw albinos to paw o całkowicie białym upierzeniu. Jest to mutant pawia błękitnego - indyjskiego, popularny w ogrodach ze względu na fakt, że śnieżna biel jego piór pięknie kontrastuje z żywymi kolorami roślin. Okres lęgowy przypada u tych zwierząt na przełom lipca i sierpnia, później pawie gubią swoje piękne pióra. Jesienią pióra odrastają. Samice osiągają ok. 90 cm długości, samce mogą mieć nawet ponad 2 m długości, z czego ponad połowę stanowi ogon. Na czubku głowy samce mają charakterystyczny czubek, przypominający koronę. Koguty osiągają wagę 4 - 6 kg, osobniki żeńskie 2,7 - 4 kg. Śnieżnobiałe ubarwienie mają przedstawiciele obu płci. Kiedy pawie rozkładają swój ogon, chcą zrobić wrażenie na przykład podczas zalotów, czarują wprost swoim pięknem. Pawie indyjskie od wieków zamieszkiwały dżungle i pagórkowate tereny nadrzeczne, dlatego ich potomkowie najlepiej czują się w dużych ogrodach i w parkach. W swojej ojczyźnie pawie polują na owady i drobne kręgowce – jaszczurki, gryzonie, a nawet jadowite węże. Te wszystkożerne ptaki zjadają również orzechy, owoce, pędy i pąki młodych roślin oraz nasiona. Podstawą ich diety powinna być zatem różnorodność. Jadłospis naszych podopiecznych warto wzbogacić o tarte warzywa, śrutę zbożową i zielonkę, zwłaszcza w okresie zimowym. Niezjedzony pokarm usuwamy z karmideł w ciągu godziny, by nie zapleśniał. Ponadto zapewniamy ptakom nielimitowany dostęp do świeżej wody, a poidła i karmidła często myjemy. Młode pawie i osobniki w okresie pierzenia powinny dostawać preparaty mineralne i witaminy. Budową gniazda zajmuje się samica, która wybiera miejsca trudno dostępne, np. gęste krzewy. Gniazdo znajduje się bezpośrednio na ziemi – jeśli jaja zostaną złożone w kurniku, samica zakopie je w ściółce. Okres wysiadywania jaj trwa 28 dni. Jednorazowo kura odchowuje 3-5 młodych, które stają się samodzielnie zaraz po wykluciu i żerują razem z matką. Inne znane ozdobne mutacje pawia indyjskiego to paw czarnoskrzydły i plamkowany. Po zakończeniu okresu lęgowego – na przełomie lipca i sierpnia – pawie gubią swoje piękne pióra. Jesienią tren odrasta.
Świnia złotnicka pstra - polska rasa świni domowej. Jako jedyna świnia w Polsce od początku hodowana jest w czystości rasy. Świnia złotnicka pstra początki swojej historii dzieli ze świnią złotnicką białą - obie zostały uznane za odrębne rasy w 1962 roku. Jednak prace hodowlane nad tą rasą rozpoczęły się już pod koniec lat 40. XX wieku. Świnia pstra jako jedyna tradycyjna rasa w Polsce, nie została skrzyżowana z rasą szlachetną – w związku z tym, w 1984 roku została objęta hodowlą zachowawczą. Podobnie jak u świni złotnickiej białej, jej przodkiem jest świnia prymitywna przywieziona do Polski z Kresów Wschodnich. Masa ciała dorosłych osobników dochodzi do 350 kg w przypadku knurów oraz 300 kilogramów w przypadku loch. Ciekawostka: knury odznaczają się wysokim libido, a lochy dużą troskliwością macierzyńską. Płodność rzeczywista wynosi ok. 11 prosiąt.